Visjoner - Sidsel Pape
Kunst uten refleksjon passer best for dem som allerede har sin «dannelse», ikke de som er i ferd med å få den.
Sidsel Pape, danseviter og kritiker.
Kunstløftet har eksistert i fire år. Opplever du at det har skjedd noe med prestisjen/kvaliteten/interessen for kunst for barn og unge i denne perioden?
– Som danseviter kan jeg først og fremst uttale meg om scenekunst for barn og unge, særlig den delen av feltet som bruker bevegelse som bærende forestillingselement.
– Min opplevelse er at det er blitt større bevissthet om at scenekunst for barn og unge finnes og at kjennskapen står i et dialektisk forhold til interessen for denne kunsten. Scener som Dansens Hus trekker en stor del av sitt publikum til forestillinger for barn og unge, men antallet forestillinger står ikke i forhold til synligheten til og kritikken av dette feltet. Er det først og fremst intelligentsiaen som gjør bruk av tilbudet når det presenteres på slike scener og ikke er obligatorisk barnehage/skoleundervisning?
– Når det gjelder prestisjen er mitt inntrykk at Norge yter stor respekt i flere utland for den scenekunst for barn og unge som utvikles her. Norske kunstnere som arbeider i dette feltet, hylles i utlandet, men blir ikke profet i eget land på et felt som tradisjonelt ikke har nytt større status.
– Det er vanskelig å si noe om utviklingen av kvaliteten på scenekunst for barn og unge de siste fire årene. Til det er den stadig for usynlig. Kvalitetssikringen synes i dag å være forbeholdt bevilgende myndigheter og programmerere, herunder skoler og barnehager, som velger ut hva de vil se. Hvilke andre kunstfelt ville nøyd seg med slik vurdering alene? Som kritiker har jeg sjelden opplevd å bli invitert til forestillinger for barn og unge samtidig som jeg har registrert at kunstnere klager over mangel på mediedekning. Forståelsen av at kritikere selger inn stoff til redaktører er ikke utbredt, kanskje særlig blant disse kunstnerne. Spørsmålet er om de ønsker å bli kritisert?
Norsk kulturråd har konkludert med at det trengs et videre arbeid i satsningen på barn og unge, og viderefører Kunstløftet i fire nye år. Hvilke forventninger har du til ordningen i den kommende perioden?
– Jeg håper at Kunstløftet vil ta aktiv stilling til om og i tilfelle hvordan scenekunst for barn og unge skal kvalitetssikres bedre. Dersom mer uavhengig kritikk av scenekunst for barn og unge er ønsket, også av kunstnerne, så sørg for å rekruttere kritikere eventuelt gjennom samarbeid med universitet og høgskoler med kulturstudier og scenekunstutdannelser.
Hvilke utfordringer ser du forbundet med dette arbeidet?
– I en tid da kritikk generelt bygges ned sier det seg selv at å sikre mer kritikk av scenekunst for barn og unge er en stor utfordring.
– En annen utfordring ligger i å sørge for at kvantitet ikke blir viktigere enn kvalitet. Å pøse på med kunst for barn og unge er ikke et gode i seg selv. Mye av det som sendes på turné med Den kulturelle skolesekken blir i liten grad inkorporert i undervisningen, men forblir nettopp en kulturell sekk, et vedheng til skolehverdagen. Da må kunsten tale for seg, og det gjør samtidskunst sjelden. Kunst uten refleksjon passer best for dem som allerede har sin «dannelse», ikke de som er i ferd med å få den.
– Den dagen Norsk kulturråd legger ned satsningen på kunst for barn og unge og pengene forsvinner, forsvinner da også kunstnerne? Hva kan Kunstløftet gjøre for å sikre at kunstnere med genuin interesse for barn og unge spesialiserer seg og forblir i feltet?
Har du noen visjoner for feltet generelt de neste årene?
– Det overordnete målet for Kunstløftet burde være å overflødiggjøre seg, med andre ord fjerne merkelappen «for barn og unge», og sørge for at slik kunst blir verdsatt på lik linje med annen kunst.